SCHLIERI, STOCH, „GARBIK”, PRZELICZNIKI… PODSUMOWANIE SEZONU 2012/2013 (cz.1)

Zjawisko to znamy już od paru ładnych lat – porządnie wciągnęliśmy się w pucharowy trans weekendowych konkursów, przecież dopiero co rozpoczynano sezon w Lillehammer, a już karuzela zakończyła swój bieg przy stacji Planica… Tym sposobem sezon 2012/2013 w skokach narciarskich przeszedł do historii. Co zapamiętamy z czteromiesięcznej batalii na skoczniach świata? Fatalną inaugurację Polaków, dominację Schlierenzauera w Pucharze Świata i pobicie rekordu Nykaenena, złotych medalistów z Predazzo, medialną eksplozję popularności Piotra Żyły, czy choćby kontrowersje związane z wiatrowymi i belkowymi współczynnikami. To najważniejsze wydarzenia z mijającej zimy. Zapraszamy na obszerne podsumowanie sezonu !

OGÓLNIE

O zwycięzcy klasyfikacji generalnej, Gregorze Schlierenzauerze, wiemy już niemalże wszystko; statystyki, które wyśrubował w tym sezonie, przytaczaliśmy na każdym kroku, szczególnie wtedy, gdy przeskoczył w
tabeli wszechczasów fińską legendę – Mattiego Nykaenena w liczbie zwycięstw pucharowych. Dziś licznik „Schlierego” stoi przy liczbie 50 i możemy tylko domniemywać kiedy padnie 60-te, może 70-te zwycięstwo… W swym szaleńczym, ale i nie wypalającym się tempie Austriak podąża ścieżką zimowych hegemonów swoich dyscyplin: biathlonisty Ole Einara Bjørndalena (93) z biathlonu i zjazdowca Ingemara Stenmarka (86). A pamiętajmy, że Gregor ma dopiero 23 (!) lata, świetne warunki fizyczne, najlepszą drużynę świata, najlepszy sztab szkoleniowy i potencjał na dalekie skakanie przez wiele lat… Wiek Schlierenzauera podczas ostatniego zwycięstwa daje myślenia, Austriak spokojnie może walczyć o podium zimowych konkurencji już w następnym sezonie, a jeśli ta sztuka mu się nie uda ma przecież wiele, wiele czasu…

Tabela przedstawiająca seryjnych zwycięzców pucharowych w zimowych konkurencjach wygląda następująco (wytłuszczeni zostali wciąż startujący sportowcy):

Schlierenzauer kompletnie zdominował sezon 2012/ 2013, konkurencji na dobre „odleciał” już w styczniowych konkursach. Wygrywał dziesięciokrotnie, kolejny zawodnik – Anders Jacobsen „zaledwie” trzykrotnie. Ostateczne zwycięstwo w klasyfikacji generalnej zapewnił sobie cztery konkursy przed zakończeniem 

sezonu, kiedy wydawała się, że jego forma zaczęła lekko przygasać. Faktycznie mógł poczuć się posiadaczem Kryształowej Kuli już pod koniec stycznia i na początku lutego, kiedy jego przewaga wyniosła wówczas rekordowe 538 punktów, tuż po konkursie lotów w Oberstdorfie. Tymczasem skaczący na luzie „Schlieri” dołożył jeszcze dwa zwycięstwa: w Oslo wespół z Piotrem Żyłą i jedno w Planicy; na Letalnicy stanął na 1. Miejscu podium po raz pięćdziesiąty w karierze.

Zwyciężał wszędzie: na skoczni małej (nowe Soczi), dużej (choćby austriackie konkursy Turnieju Czterech Skoczni i triumf w całym TCS, z pierwszą od lat wielu obroną prestiżowej nagrody!), w końcu dominował w swoim stylu na skoczniach mamucich (Vikersund, podwójnie Harrachov, Planica), nie pozostawił złudzeń Robertowi Kranjcowi – swojemu największemu rywalowi w lotach – do kogo powinna trafić Mała Kryształowa Kula. Wygrał niemalże wszystko…

Wisienką na torcie dla młodego Austriaka miał być triumf w Mistrzostwach Świata w
Val di Fiemme. Typowania Schlierenzauera do złota, po wcześniejszym odsadzeniu reszty stawki w Pucharze Świata, były czymś oczywistym. W konkursie zespołowym wesprzeć skoczka z Tyrolu mieli jeszcze rodacy, tworzący niepokonany od lat „dream team”. Gregor na obiekcie normalnym wywalczył „zaledwie” srebro, na dużej skoczni skończył co najmniej słabo – był ósmy. W drużynie, która miała tak mocnych konkurentów gotowych do odbicia tytułu z ich rąk jak nigdy wcześniej, udało mu się wespół z Morgensternem (świetny powrót, akurat na MŚ), Wolfgangiem Loitzlem i Manuelem Fettnerem po raz czwarty z rzędu zostać mistrzem świata w drużynie. Było to jedyne, ale jakże ważne zespołowe zwycięstwo drużyny Alexandra Pointnera. Ukłony należą się szczególnie w stronę Fettnera, w drugim swoim skoku utrzymał on równowagę po odpięciu się jednej narty aż do linii upadku. Bez tej fantastycznej koordynacji ruchowej, obrona złota byłaby niemożliwa.

W indywidualnych rozgrywkach w Val di Fiemme rządzili inni. Na średniej skoczni przypomniał o sobie „as stylu" ekipy norweskiej, obrońca Kryształowej Kuli za ubiegły sezon - Anders Bardal, w tym sezonie drugi w klasyfikacji generalnej. Nie było żadnych wątpliwości, zarówno po pierwszym jak i drugim skoku to przy jego nazwisku widniała zwycięska jedynka. Norweg stanął na drodze Schlierenzauera- gdyby nie on, Austriak zdobyłby w tym sezonie wszystkie możliwe trofea. Na dużym obiekcie triumfował nasz Kamil Stoch. Zwycięstwo na wielkiej Trampolino Dal Ben miało podwójny smak - było najlepszym odkuciem się po osobistej porażce na średniej skoczni. Polak był na medalowej pozycji po pierwszym skoku, ale zaprzepaścił szansę w drugiej kolejce. Na skoczni K-120, podobnie jak Bardal na średnim obiekcie, nie pozostawił rywalom złudzeń komu należy się wiktoria. Prowadził po pierwszej serii i utrzymał pozycję lidera również w drugim skoku (130 metrów). Odczuwaliśmy swoiste déjà vu- po dziesięciu latach i wywalczeniu przez Adama Małysza dwóch tytułów mistrza świata, Predazzo było wciąż polskie!

W mistrzostwach życiowy sukces osiągnął reprezentant Słowenii, niespełna 21-letni Peter Prevc. Brązowy medal na średniej i srebrny na dużej skoczni są, jeśli nie niespodzianką, co najmniej pozytywnym zaskoczeniem. W sezonie prezentował się solidnie w większości konkursów; dodajmy jednak, że młody Słoweniec nigdy wcześniej nie stał na podium PŚ wśród seniorów. Wskoczył na nie dwukrotnie w finale sezonu przed własną publicznością (stał dwukrotnie na 3. miejscu na Letalnicy).

W przypadku słoweńskim spodziewalibyśmy się medalu, nawet tego z najcenniejszego kruszcu, ale raczej w konkursie drużynowym; indywidualnie żaden z reprezentantów małego państwa byłej Jugosławii nie wydawał się być na tyle mocny, by walczyć o krążek w solowej rywalizacji. Prevc okazał się jedynym Słoweńcem, który utrzymał wysoką dyspozycję sprzed mistrzostw. Brakowało wsparcia od kolegów - drużyna, której był najmocniejszym ogniwem, nie była tą samą, która zwyciężała w Zakopanem, czy Willingen i która miała aspiracje na detronizację Austrii. Skończyli na zaledwie szóstym miejscu z wielkim niedosytem.

NA DRUGĄ CZĘŚĆ PODSUMOWANIA ZAPRASZAMY JUŻ JUTRO!

Bartłomiej Chudy